یک ریل، خالی از قطار

یاداشت که می نویسم انگار تنهایی با خودم روی ریل قدم میزنم. انتهای مسیر در پیچ و تاب هایی دوور ، ابدیت را نشان می دهد. می دانم هر وقت که دلم بخواهد، می توانم از بازی دست بکشم و دستانم را -که حالا باز نگه داشته ام تا تعادلم را حفظ کنند- پائین بیاورم و همانجا نشسته و سیگاری بگیرانم. اغلب از تلالو آفتاب و بازی باد با موهام احساس آرامش زیادی می کنم. باد می تواند گاهی حرف هایی را با همین ذره وزش در گوشم زمزمه کند. وزش هایی که گویای خاطراتی مشترکند. گاهی اوقات که در یادداشت به سر می برم، نسیم به راحتی حرف می زند، به راحتی در طرف دیگر ریل با من هم قدم می شود؛ و خیلی وقت ها به من توصیه می کند سیگار نکشم. 

روزهایی که آفتاب، نرمش بیشتری از خود نشان داده و اجازه داده است تا ابرهایی در آسمان باشند؛ او -باد- از سعدی غزل روو می کند. یکبار می گفت چندبار توانسته از معشوقه های شاعران برایشان پیغام جابجا کند. من اما بیشتر به عطری که به مشام شاعر میرسیده حرف میزنم. 

دنیای یاددشت ها دنیای پیچیده ایست، باد هنوز که هنوز است، عطرهای زیادی را به مشامم رسانده، هر روز می پرسد "آیا به نظر تو این یک پیغام است؟! تو به این جابجاییه هوا می گویی پیغام؟!" بعد دوباره می رود و شعری از سعدی یا حافظ -و گاهی بیدل- روو می کند تا بگوید این فقط یک بو یا عطر یا فورومون یا فحل حیوانی نیست؛ برای اثبات بیشتر حرفش هم چندبار محکم تر می وزد. اما هربار در جای خالی نسیم کمی مکث می کند تا من سیگارم را روشن کنم و چند کام کنار من نسخی اش را دود کند.  

روزهایی که نسیم ملایم ملایم، روی ریل مجاور قدم میزد، می دانستم تلالؤ آفتاب در چشم های او تماشایی تر است. هربار، سعی می کردم تعادلم را آنقدر خوب حفظ کنم که نیاز نباشد به راه، انتها، پاها، مسیر و حتی افتادن فکر کنم تا براحتی در چشمان او نگاه کنم. آخر می دانی که؛ آنقدر غرق نیافتادن، پاها، مسیر، راه و انتها میشد که خودش را فراموش میکرد. آن لحظات می توانستم آن لبخند را که به آن لب ها چسبیده بود، تماشا کنم -وقتهایی که خودش از خودش فارغ بود. -باد- چندبار بار محکم به صورتم می زند و بعد صدای قطار را می شنوم / 

پ.ن اول: دیروز میگفت در دنیای بادها زمان مقوله ی پیچیده تریست